Bazen duygu kavanozumuzu kaybettiğimiz zamanlar olur, gerçek su birikintisinde, ulaşılabilirmiş gibi. Bazen ise her şey rüya giysisinde kaybolur, dokunduğunda çıplak kalacakmışsın gibi. Değerini bilmeye çalışmak bile o an’ı unutturur, “an” dediğimiz nedir ne kadar önemlidir ki, asla ona ait olamayız, kimseye ait olamadığımız gibi. Kimileri gökteki yıldızları sayarken kimileri kırılan parçaları toplar. Parmaklarını kemiren çocuk arkasına bakmadan koşarak kaçarken aynı anda başından turkuaz örtüsü süzülen kadın, çıplak ayaklarıyla arnavut kaldırımda yürümeye başlar. Etrafta kendi işleriyle meşgul insanlar, yere düşen portakal kendi yolunu bulmak için ilerler, kimse durdurmaz çünkü o zaten bir portakal.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder